ایران جدید و ضرورت هایش

مسأله ی ما با خودمان، بی تردید آزادی، عدالت، حق حاکمیت ملی، حقوق انسان، مبارزه با فساد، توسعه ی همه جانبه و تدبیر روابط متوازن با جهان است؛ چنان که در یادداشت های مکرری بیان شده است.

اما باید بار دیگر روشن شده باشد که مسئله ی غرب با ایران و منطقه، آزادی و دموکراسی و حقوق بشر نیست؛ چنان که دیدیم چگونه با گروه هایی چون جولانی، طالبان و سایر نظام های اقتدارگرای موروثی به توافق رسیدند و نرد عشق می بازند.

مسأله، موازنه، و هندسه ی قدرت است؛ به ویژه در زمینه هایی مانند دسترسی به منابع انرژی و معادن نادر، کریدورهای تجاری و جایگاه نظامی در منطقه.

آنچه برای غرب غیرقابل تحمل است، آن است که کشوری خارج از هژمونی راهبردی و چارچوب ژئوپولیتیکی آن ها قرار گیرد و به سطحی از توانمندی ساختاری و ظرفیت ملی برسد که بتواند در عمق هشت صد متری زمین تونل بزند ــ حتی اگر در آن عمق سیب زمینی بکارد.

چه رسد به اینکه غنی سازی راهبردی هسته ای انجام دهد یا قدرت بازدارندگی و سامانه موشکی پیشرفته ایجاد کند.

خودتحقیری بس است و وقتی در برخی تحلیل ها، توان داخلی کاملاً نادیده گرفته می شود و هر ادعای بیگانه بی چون وچرا پذیرفته می شود، این خودتحقیری خطرناک تر و ویران گرتر خواهد بود.