میدان «نقش جهان» از چشم، پندار و قلم مسافران ایرانی

ایرانیان همواره شهر اصفهان و مخصوصاً میدان نقش جهان را، یکی از مقصدهای دلگشا و تاریخی برای مسافرت در کشورمان دانسته اند.

آنها که با فرهنگ نوشتن دمخوری بوده اند، - به تناسب علایق و پیشه خویش سیاحت نامه ها یا خاطره ها از این شهر و میدان نامدارش به یادگار گذاشته اند.

وقتی سفرنامه ها و خاطرات را ورق می زنیم پی می بریم ایرانیان هر فصلی از سال که مجالی به دست آورده اند به این شهر رو کرده اند.

هر کس فصلی را برای سفر به اصفهان و دیدار از نقش جهان مطبوع تر دانسته نتیجه اش این می شود: بهار و تابستان و پاییز و زمستان فرقی نمی کند، هر فصلی می توان به اصفهان پا گذاشت و به نظاره این میدان ماندگار نشست.

محمدعلی اسلامی ندوشن، منتقد و ادیب، در سفرنامه اش موسوم به بازتاب ها این گونه بیان می کند که گرفتار گرمای تابستان 1374 شمسی در شهریورماه است و این وقتِ سال برای رفتن به اصفهان دلچسب نیست؛ اما چون نمی خواهد فرصت این گشت وگذار را از دست بدهد بار سفر به اصفهان را می بندد.

او پیش تر، اردیبشهت اصفهان را بارها دیده است و این فصل را برای سفر دوست می دارد.

این نویسنده اهل ندوشن یزد در کتابی موسوم به صفیر سیمرغ اصفهانِ بهاری 1352 شمسی را چنین وصف می کند: دمدمه های اردیبهشت، اصفهان چون شاهزاده افسون شده افسانه است که طلسمش را شکسته اند و آرام آرام از خواب ب�